Η σελήνη επρόβαλλε, μόλις αρχίσασα να φθίνη τρίτην νύκτα
μετά το ολογέμισμά της, εις την κορυφήν του βουνού, κ' εκείνη,
ασπροφορεμένη, μετά τόσους στεναγμούς και τόσα περιπαθή άσματα, έκραξε·
— Να έμβαινα σε μια βαρκούλα, τώρα-δα… έτσι μου φαίνεται… να φτάναμε πέρα!
......................................................................
— Πώς το έλεγες εκείνο το τραγούδι, που τραγουδείς κάποτε;
— Ποιο τραγούδι;
— Το τραγούδι… που λέει για πανιά, για τιμόνι… και για τα πέρα βουνά, εψέλλισεν ο νέος.
— Α!
Και πάραυτα ήρχισε μετά τρυφεράς μεσοφωνίας, μετά ψιθύρου παθητικού τόνου να υποτερετίζη:
Πότε θα κάμωμε πανιά, να κάτσω στο τιμόνι,να ιδώ τα πέρα τα βουνά, να μου διαβούν οι πόνοι!
......................................................................
(από τη Νοσταλγό του Αλ.Παπαδιαμάντη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου