—Έχει γρόσα;
—ου! άμετρα.
—Έχει γλώσσα;
—Κατά τον καιρό. Τώρα είνε άλαλη· μα σαν θυμώση κουφένεσαι να την
ακούς.
και όλο εχαμογέλαε. Εγώ επίμενα.
—Ξέρει τραγούδια;
—Θάλασσα.
—Είναι άσπρη, μαύρη, γαλανή, μελαχροινή;
—Γαλανή.
Και το είπε με τόση πεποίθηση· εστύλωσε τα μάτια του στο κουφό κύμα με τόση τρυφεράδα που επάγωσα. Δεν κοιτάζει αγαπητικός με τόσον πόθο την αγαπητική του. Αλλά κ' εκείνο ανάθεμά το—ναι το νερό, που ήταν πήχτρα εμπρός μας- έκαμεν άξαφνα κάτι σούφρες κρυσταλλορρόδινες κ'επάφλασεν εδεκεί, τινάζοντας διαμαντένιο αφρόδροσο, σαν ν' ανατρίχιαζε στο βλέμμα του, σαν να του έδινε αρραβώνα αιώνιον.
Α.Καρκαβίτσας
Λόγια της πλώρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου